Η γριουλα

Εδω και χρονια συναντω στο δρομο μια γριουλα με τετοια καμπουρα που λες και το κεφαλι της θα ακουμπησει στο δρομο.

Ειναι η φιγουρα της περιοχης.

Μενει ολομοναχη σ ενα διπατο παλιο σπιτακι με κορομηλιες απ εξω και διαφορα τζατζαλα στη βεραντα της.

Προχθες που την ειδα σχηματιστηκε αστραπιαια στο μυαλο μου η ιδεα πως βαρεθηκε να ζει και παρακαλαει το Μιχαλακη να την παρει κοντα της απ το ματαιο τουτο κοσμο, να ξεκουραστει επιτελους.

Περπατα με το χαρακτηριστικο της στυλ και κραταει ενα λουλουδι κομμενο απο καποια αφυλαχτη αυλη της γειτονιας της. Το μοναδικο δοντι της κατω σιαγονας της εξεχει λιγακι απ το στομα της. Τα μαλια της ειναι αχτενιστα και απλυτα πολλων ημερων. Τα ρουχα της φτωχικα αλλα οχι τρυπια. Σερνει το βημα της σε κατι τριμενες παλιοπαντοφλες-ποιος ξερει απο ποτε αγορασμενες.

Τι ζωη ναχει ζησει αραγε;

Παντρευτηκε ποτες της και αν ναι, εκανε παιδια; και ποσα και πού να ειναι τωρα;
Πιανει καμμια φορα κουβεντα με γειτονισσες, διαφορες ανουσιες κοινοτοπιες.

Αδεια ζωη χωρις κανενα στοχο δινει την εντυπωση, περιφερει την παρουσια της στη μακρινη γειτονια μονη κι ερημη πρωι και βραδυ, μια εικονα λυπητερη δειλινου χωρις ελπιδα ανατολης.